12 Haziran Perşembe sabahı, Cebel Evliya’daki yerel yetkililer, silahlı askerler eşliğinde buldozerlerle halkın ekmek teknesi olan El Duhaynat Çarşısı’nı yerle bir ettiler. Esnafın tezgâhları paramparça edildi. Can havliyle üç beş parça malını kurtarıp kaçmaya çalışan garibanların bile peşine düşüldü, onlara bile aman verilmedi!

Yıktıkları El Duhaynat Çarşısı, aslında bölgenin en eski çarşılarından biriydi. Savaş yüzünden Hartum’daki diğer tüm pazarlar kapandığında, bu pazar daha da büyümüş, halk için adeta bir sığınak, bir nefes alma yeri olmuştu. Genelde günlük gıdasını, sebzesini, yiyeceğini temin etmeye çalışan masum siviller bu pazardan alışveriş yapmaktaydı. Bu pazar, çalıntı mal satışının yapılmadığı ender pazarlardan biridir. Bu nedenle zamanla büyümüş, arz fazlası sayesinde fiyatlar düşmüş ve gıda maddeleri halkın ulaşabileceği seviyelere inmiştir. Hatta bu lanetli savaşın işleri felç ettiği ve istihdamı durma noktasına getirdiği bir dönemde bile pazar bölge halkı için önemli iş imkânı yaratmıştır. Pazardaki yıkım sonucunda, arzın ortadan kalkmasıyla birlikte fiyatlar fahiş bir şekilde yükselmiştir.

Yerel yönetim ve güvenlik güçlerinin uyguladığı şiddet, sertlik ve vahşet, bölge halkı tarafından tepkiyle karşılandı. Halkın büyük bir kısmı bu olayı hayretler içinde karşıladı ve doğal olarak şu soruları sordu: “Daha ne zamana dek sürecek bu zorba devlet anlayışı? Hani nerede hükümetin halkını koruyup kollamak olan asli görevi? Neden hala vergi peşinde koşan ve halkına düşman olan bir devlet mantığıyla hareket ediyor? Peki sormak lazım: Hızlı Destek Güçleri’nin militanları halkın namusuna leke sürüp, mallarını talan ederken bu kahraman (!) kuvvetler neredeydi acaba? Söyleyin: bu güçler, halkı korumak için mi varlar, yoksa onlara zulmetmek, onları aşağılamak ve onları ezmek için mi varlar?! Hadi diyelim ki pazar gerçekten de yolu daraltıyordu. Çözüm bu kadar basitken, o vahşete ne gerek vardı? Pazar pekâlâ yeniden düzenlenebilir ya da bölgede zaten var olan onca geniş alandan birine taşınabilirdi. Ama belli ki amaç üzüm yemek değil, bağcıyı dövmekti.

Yüce Allah, alışverişi helâl kılmıştır. Nitekim Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmuştur:

وَأَحَلَّ اللهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا“Oysa Allah, alışverişi helâl, faizi haram kılmıştır” ^{[Bakara 275]} Ne var ki, bugün pazarlarımızda tam tersi yaşanıyor: Allah’ın haram kıldığı faiz helal sayılıyor; Allah’ın helal kıldığı ticaret ise, Allah katında hiçbir geçerliliği olmayan uydurma kanunlar ve sudan bahanelerle haram kılınıyor, engelleniyor! Oysaki çalışmak, eli ermeyen her müminin ailesinin nafakasını temin etmesi farz değil midir? Abdullah bin Amr’ın bildirdiğine göre Peygamber SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur:

كَفَى بِالْمَرْءِ إِثْمًا أَنْ يُضَيِّعَ مَنْ يَقُوتُ “Bakmakla yükümlü olduğu kimseleri ihmal etmesi, kişiye günah olarak yeter.” Fiilen veya hükmen çalışamaz durumda olanların geçimi Beytülmal’a, yani devlete aittir. Peki, kendi halkının ekmeğiyle savaşan bir hükümet, çalışamayan vatandaşına nasıl bakacak, ona nasıl kol kanat gerecek?!

Dahası, ne ‘kolera salgını’ ne de ‘pazarı düzenleme’ gibi bir bahane, halkın pazar yerindeki malını mülkünü yok etmeyi meşru kılamaz! Bu dinen caiz değildir! Aksine, bir devletin varoluş sebebi, halkına yardım etmek, onlara kol kanat germek ve huzur ve güvenliği sağlamaktır. Halkının ekmeğiyle savaşmak, onların rızkını kesmek değil! Ayrıca, pazarda çalışan kimsenin, alışveriş, ticaret ve diğer mubah amellerde şeriatın kurallarına uyması farzdır. Bu doğrultuda; çalıntı veya haram mal ya da bozuk gıda satamaz, çevre ve halk sağlığına riayet eder, yolları kapatmaz, fahiş fiyat, hile, faiz gibi yasaklı işlemlerden kaçınır.

Bir hükümetin asıl görevi, varoluş sebebi, halkının refahını gözetmektir! Pazarları denetlemesinin amacı, insanları engellemek, onlara köstek olmak değil, tam aksine onların ticaretini, alışverişini, çalışmasını kolaylaştırmaktır! Çünkü Peygamber SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur:

فَالْإِمَامُ الَّذِي عَلَى النَّاسِ رَاعٍ وَهُوَ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ “İman çobandır ve güttüklerinden sorumludur” ^{[Müttefikin aleyh]}

Bugün pazarlarda yaşananlar, İslam devletinin yokluğunun bir sonucudur; İslam devleti, halkına bakan bir devlettir. Yöneticisi, halkın çobanıdır, onlardan sadece vergi toplayan biri değil. Bu yüzden, Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet Devleti’nin kurmak ve bir halifeye biat etmek için ciddi bir şekilde çalışmak gerekir. Halifenin dini ikame etmesi, bu acı gerçeğin değişmesini sağlayacaktır. İrbad b. Sariye’den rivayet edildiğine göre Peygamber SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur:

فَإِنَّهُ مَنْ يَعِشْ مِنْكُمْ بَعْدِي فَسَيَرَى اخْتِلَافًا كَثِيراً، فَعَلَيْكُمْ بِسُنَّتِي وَسُنَّةِ الْخُلَفَاءِ الرَّاشِدِينَ الْمَهْدِيِّينَ، فَتَمَسَّكُوا بِهَا وَعَضُّوا عَلَيْهَا بِالنَّوَاجِذِ“Çünkü durum şu ki sizden, benden sonra yaşayacak olan kimseler, yakında çok ihtilaf görecekler. Binaenaleyh benim sünnetime; doğru yolu bulan, hidayete erdirilmiş halifelerin sünnetine sarılın. Bunlara azı dişlerinizle (yapışır gibi sımsıkı) yapışın.”

Tamentai Konferansı’nda, Doğu Sudan Hareketleri Ortak Güçleri adlı yeni bir askerî koalisyonun kurulduğu duyuruldu. İttifakın, şu dört ana gruptan oluştuğu açıklandı: Muhammed Tahir liderliğindeki Birleşik Komuta Beca Kongresi güçleri, Komutan Emin Davud liderliğindeki Doğu Orta birlikleri, Halk Direnişi güçleri, Nazır Türk liderliğindeki seferberlik birlikleri. Bu duyuru, kanlı bir gerçeğin gölgesinde gerçekleşti. Devletin resmî silahlı kuvvetleri yanında bir de Hızlı Destek Kuvvetleri gibi bir paralel ordu olmasaydı böylesi kanlı bir savaş asla gerçekleşmeyecekti. Savaş, ülkeyi harap etti, altyapı çöktü, insanlar yerinden edildi, namuslar ayaklar altına alındı ve binlerce silahsız sivil acımasızca katledildi. Tüm bu yaşananlara ve hâlâ yaşanmakta olanlara rağmen hükümet, yeni silahlı yapıların ortaya çıkmasına göz yummakta, hatta bazılarıyla iş birliği yapmaktadır. Bu da, her isteyenin rahatlıkla devlet ordusuna paralel bir milis ya da silahlı grup kurmasına zemin hazırlamaktadır. Ve işin en kahredici yanı ne, biliyor musunuz? Bu birbiriyle boğuşan orduların hepsi, ya kabilecilik ya da bölgecilik gibi kör ve basiretsiz davalar uğruna savaşmaktadır. Bu grupların varlığı, ülkeyi fiilen yıkıma sürüklemekte, gücünü ve itibarını yok etmekte ve ülkeyi bölünmeye hazırlamaktadır. Batılı güçler, daha önce Güney Sudan’ı ayırdığı gibi, şimdi de Darfur’un ayrılması için yoğun çaba sart etmektedir.

Doğu Sudan’da bölgesel bir ‘ortak güç’ten dem vurmak, o bölgeyi kelimenin tam anlamıyla parçalama tezgâhına yatırmak demektir! Şer’î açıdan bakıldığında ise, bir devlette iki ordunun bulunması caiz değildir; kaldı ki bu orduların kabilecilik veya bölgesel ayrımcılık temeliyle kurulması dinen kesinlikle kabul edilemez. Rasûl SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyuruyor:

وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ، يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ، أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ، أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً، فَقُتِلَ، فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ“Kim körü körüne çekilmiş (ummiyye) bir bayrak altında savaşır, asabiyet (ırkçılık) için gazaplanır veya asabiyete çağırır veya asabiyete yardım ederse, cahiliye ölümü ile ölmüş olur.” Hizb-ut Tahrir, hazırladığı Hilafet Devleti Anayasa taslağında ordunun tek bir yapı olması gerektiğini belirtmiştir. Nitekim taslağın 66. maddesinde bu ilke şu şekilde ifade edilmektedir: “Bütün ordu, özel ordugahlara yerleştirilmiş tek bir ordu haline getirilir. Ancak bu ordugahlardan bazıları muhtelif vilâyetlere ve bazıları da stratejik mevkilere konuşlandırılmalıdır. Bazıları ise devamlı taşınabilir ve hareket edebilir ordugahlar haline getirilir ki bunlar vurucu kuvvetlerdir. Askerî ordugahlar birçok gruplar halinde düzenlenir. Bu grupların her birine ordu ismi verilir ve her birine ayrı ayrı numaralar verilir. Birinci ordu, üçüncü ordu gibi ya da âmilliklerden veya vilâyetlerden birinin adıyla adlandırılır.”

Biz, Hizb-ut Tahrir / Sudan Vilayeti olarak, silahlı hareketlerin ve etnik ya da bölgesel milislerin kurulmasının yalnızca Sudan’ı parçalamaya ve bölmeye çalışan sömürgeci kâfirin planlarına hizmet ettiğini vurguluyoruz. Sudan’ın aklı selim sahibi insanlarını, kâfir sömürgecilerin ve yerli işbirlikçilerinin planlarını bozmak için Hizb-ut Tahrir ile ciddi şekilde çalışmaya çağırıyoruz. Hizb-ut Tahrir, halkına yalan söylemeyen öncü bir harekettir ve Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafeti kurmak için çalışmaktadır. Hilafet, ülkenin birliğini sağlayacak, mevcut kaosu sona erdirecek ve Sudan’ın diğer İslam beldeleriyle birleşmesi için çalışacaktır.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا للهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ“Ey iman edenler! Size hayat verecek şeylere sizi çağırdığı zaman, Allah ve Rasûlü’ne icabet edin.” ^{[Enfal 24]}

İtalya’dan Gazze’ye doğru yola çıkan Madleen gemisi ve gemide bulunan tanınmış gayrimüslim aktivistlerin eylemi medya ve sosyal medyada büyük yankı buluyor. Türkiye dahil, birçok ülke, Siyonist işgalci terör varlığının alıkoyduğu gemideki kendi vatandaşları için “konsüler destek” sağladığını söylüyor.

Daha önce de başka örneklerde çokça şahit olduğumuz üzere gayrimüslimlerin bu girişimleri medyada ve sosyal medyada övgü ile dolaşıyor. Basiretsiz bazı insanlar, hatta İslam düşmanı kesimler, bu eylemi milyonlarca Müslümanın mücadelesini küçük düşürmek, iman ve vicdanlarını yok saymak için kullanıyorlar! On yıllardır Filistin, Doğu Türkistan, Suriye, Mısır ve başka nice yerlerde yaşanan işgal ve zulümlere karşı Müslümanların verdiği tepkiyi, samimi eylemleri, ortaya konulan çabayı görmezden geliyorlar. Müminlerin duyarlılıklarını, Allah’ın rızasını gözeterek mallarından, hatta canlarından feda ederek verdikleri mücadeleleri küçümsüyorlar. Bu da yetmezmiş gibi Müslümanların girişimlerini kimi zaman suç ve cürüm olarak hatta İslam dışı olarak görüyorlar.

Ey Müminler! Madleen gemisi ve Refah Sınır Kapısına başlatılan “Küresel Gazze Yürüyüşü” gibi eylemler, yine ismi ile nam salmış gayrimüslim aktivist, politikacı ve devlet başkanının vicdanlarının sesiyle ortaya koydukları duyarlılığı ne hor görün ne de gözünüzde çok büyütün! Onların bu vicdani girişimleri de muhakkak Allah Subhânehu ve Teâlâ’nın takdiriyle ortaya çıkmıştır.  Esasen bu, büyük ve köklü çözüme giden yolda Allah’ın yardımının yakın olduğunun işareti olmaktan başka bir şey değildir. Ancak onlar sadece vicdanlarının, kahramanlıklarının veya nefislerinin götürdüğü yere kadar devam edecekler.

Ey Müminler! Sizler Gazze’de, Filistin’de, Sudan’da, Doğu Türkistan’da ve hatta tüm dünyada yaptığınız her ameli, zulme karşı sarf ettiğiniz her kelamı, her boykotu, her yürüyüşü, her direnişi, her duayı Allah’a, Peygamber SallAllahu Aleyhi ve Sellem’e, Kur’an’a olan imanınıza borçlusunuz. Şunu bilin ki imansız yapılan her iyilik Allah nazarında boş, dünyada ise neticesizdir.

Ey Müslümanlar! Sizler vicdanınızı rahatsız ettiği için değil, Allah ona zulüm dediği için zulme karşı tepki verirsiniz. İşte bu sizi insanlara şahit ve lider kılan özelliktir! Nitekim Gazze’deki zulmü dünyaya duyuran, insanların vicdanını harekete geçiren sizsiniz! İnsanların vicdanını harekete geçirdiniz ve yollara döküldüler şimdi onları küçük hedeflere değil büyük hedeflere yöneltme zamanı…  Eğer siz Gazze ve Filistin için doğru çözüm konusunda vicdan sahibi insanlara öncülük ederseniz bu yürüyüş nihayete ulaşır, eğer siz de küçük hedefler peşinde koşarsanız kurtuluş ve direniş mücadelenizi heder etmiş olursunuz.

Öyleyse asıl şimdi Allah’ın ipine sımsıkı sarılın ve Gazze’yi, Filistin’i, İslam âlemini ve tüm insanlığı gerçek, büyük ve kalıcı çözüme ulaştırmak için çalışın! Siyonist varlığın can damarını, Ümmetin kanını emerek güçlendiği köklerini söküp atmak için gerekli olan neşteri alın elinize. Siyonist’in köklerini besleyen hain, işbirlikçi yöneticileri söküp atın. O kökler kesildiği an Siyonist varlığı mübarek beldeden söküp atmak İslam’ın orduları için birkaç saatlik iştir. O söküldüğü an tüm dünyaya yayılmış olan dalları da kuruyacaktır. O zaman tüm yer küre, tüm insanlar, tüm canlılar, ağaçlar sular, hava ve taşlar bile hayata kavuşacaktır.

Haydin öyleyse gerçek vazifenizi yerine getirin! Allah’ın emri ve vaadi, Rasûlullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem’in müjdesi olan İkinci Raşidi Hilafeti, Nübüvvet Metodu üzere, yeniden ikame etmek için çalışın. Ordulara gerekli nusreti (maddi gücü) vermeleri için ısrarla çağrıda bulunun! Haydin yeniden insanlık üzerine şahit ve lider, zirve Ümmet olmak için büyük işe koyulun. Bunu başarabilmeniz için Hizb-ut Tahrir size elini uzatıyor. Bütün planları, minhacı açıkça ortaya koydu ve sizinle birlikte zafere yürümek için size sesleniyor. Vesveselere değil Hakka kulak verin! Küçük işlere değil, büyük hedefe doğru koşun!

وأُخْرَىٰ تُحِبُّونَهَا ۖ نَصْرٌ مِّنَ ٱللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ ۗ وَبَشِّرِ ٱلْمُؤْمِنِينَ

“Seveceğiniz başka bir kazanç daha var: Allah’tan bir yardım ve yakın bir fetih. Müminleri müjdele!” ^{[Saff 13]}

Her seferinde aynı ihanet! Kuşatma altındaki Gazze halkının maruz kaldığı her yeni felaket, başta Mısır olmak üzere Arap rejimlerinin sadece yardım etme görevinden kaçınmakla kalmadığını, aksine komplo ve ihanet içerisinde yer aldığını, hatta sınır kapılarını koruyarak ve ezilen Müslümanlara yönelik halktan gelen yardım girişimlerini engelleyerek, kuşatmaya fiilen katıldıklarını kanıtlamaktadır. Mısır rejimi, 11 Haziran 2025’te 12 Faslı aktivisti sınır dışı etti. Bu aktivistler, yasal olarak Kahire’ye gelmişlerdi. Amaçları, ‘Gazze’ye Küresel Yürüyüş’ adlı sembolik bir etkinliğe katılmaktı. Bu yürüyüş, Gazze’deki kuşatma, açlık ve ölümlere dikkat çekmek için düzenleniyordu. Gazze’nin dünyaya açılan tek kapısı olarak kabul edilen Mısır, bu aktivistleri desteklemek ve yaşanan zulme tanıklık etmeleri için Refah’a giden yolu açmak yerine aşağılayıcı bir güvenlik prosedürü uygulama yoluna gitmiş ve aktivistleri derhal sınır dışı etmeyi tercih etmiştir.

Oysa bu aktivistler ne bir silah taşıyorlar ne de şiddet ve sabotaj çağrısı yapıyorlardı. Aksine ‘gece gündüz katledilen bir Müslüman halkla sembolik bir dayanışma gösterme umuduyla Mısır’a gelmişlerdi. Buna rağmen, havalimanında alıkonulup aşağılayıcı sorgulamalara maruz kalmışlar ve sanki Gazze ile dayanışma içinde olmak, Mısır rejiminin kitabında en büyük suçmuş gibi aktivistler ya gözaltı ya da sınır dışı edilme seçenekleriyle karşı karşıya kalmışlardır!

Bu olayın rastlantısal olması veya Mısır Dışişleri Bakanlığı’nın iddia ettiği gibi sadece sınır kontrollerine dayandırılması makul ve kabul edilebilir değildir. Bilindiği üzere, Refah Sınır Kapısı tamamen Mısır’ın denetimi altındadır ve ne zaman açılacağına ya da kapatılacağına Mısır yönetimi tek başına karar vermektedir. Dahası, kimin geçmesine izin verileceği ya da engelleneceği de yine Mısır rejiminin inisiyatifindedir. Ancak bu sınır kapısı üzerindeki yetki, hiçbir zaman Gazze halkına yardım için kullanılmamıştır. Aksine, sözde “egemenlik” adına bir baskı ve kuşatma aracına dönüştürülmüş ve nihayetinde Yahudi varlığının güvenliğine hizmet eden bir enstrümana çevrilmiştir. Yardım geçişini engelleyen, sembolik konvoyları durduran, dayanışma eylemlerini bastıran ve halkın tepkisini güvenlik riski olarak tanımlayan bir yönetim, ne bilgisizlikle ne de çaresizlikle açıklanabilir. Bu tutum, düpedüz suça ortak olmaktır.

Gazze’de ya da başka bölgelerde Müslümanlar katliam, kuşatma, açlık ve yıkıma maruz kalırken, ümmetin özellikle de yardım etmeye gücü yetenlerin onların yardımına koşmaması caiz değildir. Ordusu, kurumları ve sahip olduğu imkanlarla Mısır rejimi, yardım etme gücüne sahip olanların en başında gelmektedir. Bu nedenle, sessiz kalması kabul edilemez ve üzerine düşen bu görevi terk etmesi günahtır. Allah Subhânehu ve Teâlâ şöyle buyurdu:

وَإِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ“Eğer onlar din hususunda sizden yardım isterlerse, yardım etmek üzerinize borçtur.” ^{[Enfal 72]} Sadece bir yardım çağrısı bile yardımı farz kılar. Oysa Gazze halkı defalarca yardım çağrısında bulunmuştur. İslam dünyası her yerde onlara destek vermeye hazır olduğunu göstermiştir. Peki ya Mısır rejimi ne yaptı? Onlara yardım etmek şöyle dursun, onları teselli etmek isteyenlere bile izin vermemiştir. Daha da şaşırtıcı olan şu ki rejim sadece geri durmakla yetinmeyip, artık kendi otoritesine hiçbir tehdit oluşturmayan girişimleri bile engelleyen bir konuma evrilmiştir. Gazze’ye destek vermek rejim için adeta bir “güvenlik sorunu”na dönüşmüş durumda. Bu tutum, rejimin ümmetin düşmanıyla saf tuttuğunu ve Filistin davasını sadece susturulması gereken bir yük olarak değerlendirdiğini gösteriyor.

Mısır ordusunun ve siyasi-askerî karar yetkisine sahip rejimin görevi; yardım konvoylarını engellemek veya sınır kapılarını kapatmak değil, aksine sınırı zorla açmak, Gazze’ye yönelik ablukayı kırmak, Yahudilerin kalesini yerle bir etmek ve tüm Filistin’i özgürleştirmektir. Refah Sınır Kapısı’nda durup, Amerika’dan ya da Tel Aviv’den izin beklemek değil. Filistin toprakları, gasp edilmiş bir İslam topraklarıdır. Bu toprakların kurtarılması her Müslümanın, en başta da orduların boynunun borcudur. Bu, zaman aşımıyla veya uluslararası anlaşmalarla ya da haince antlaşmalarla farziyeti düşmeyen kat’i şer’i bir yükümlülüktür. Rasûlullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur:

فُكُّوا الْعَانِيَ  “Esir düşeni esaretten kurtarın.” Binlerce Müslüman, Yahudi zindanlarında esir... Ordular nerede? Hadi onları geçtik, Gazze’deki abluka altında inleyen milyonlarca insan ne olacak? Onların kurtuluşu için kim harekete geçecek? Bugün sınırlar, “egemenlik” gerekçesiyle kapatılan devasa bir hapishaneye dönüşmüş durumda. Egemenlik, eğer Müslümanların kardeşlerine yardımını engelliyorsa, bu anlayış İslam’ın ruhuyla bağdaşmaz.

Aktivistlerin gerçekleştirdiği eylem, sembolik olsa da ve Gazze halkının acılarını doğrudan dindirmese de davasına sahip çıkan ve sorumluluğunu unutmayan bir ümmetin gelişmiş bilincinin bir göstergesidir. Ancak asıl sorun halklar değil, Yahudi varlığını koruyan, onunla açık ya da gizli şekilde normalleşme ilişkileri kuran ve ümmete dininde, inancında ve duruşunda düşmanlık eden rejimlerdir. Mısır rejimi bugün tarafsız değil. Tam tersine, Gazze’yi boğan kuşatmanın bizzat bir parçasıdır! Hatta kuşatmadaki rolüyle işlediği cürüm, çoğu zaman Yahudilerin canavarlığını bile geride bırakmaktadır. Çünkü bir damla rahmetin, bir nefeslik umudun bile Gazze’ye ulaşmasına engel olmaktadır! Copları indiriyor aktivistlere, kovalıyor kalem erbabını, sürgün ediyor vicdan sahiplerini, boğuyor çığlıkları. Zira her özgür nefesin, onun kukla ve zelil saltanatının sonu demek olduğunu çok iyi biliyor!

Sykes-Picot’dan sonra rejimlerin kökleştirdiği en büyük belalardan biriydi bu ‘bölgesel egemenlik’ yalanı! Ki Faslı mümin Mısır’da garip, Mısırlı mümin Şam’da yad, Ürdünlü mümin ise Filistin’de davetsiz misafir oluverdi bir anda! Bu durum İslam’ın temel prensiplerine aykırıdır. Zira İslam, ümmeti tek bir bütün olarak kabul eder; sınırları, pasaportları ve vize uygulamalarını tanımaz. Bir Faslı Müslümanın Filistin’e gidebilmesi için gerçekten vizeye mi ihtiyacı var? Üstelik dayanışma niyetiyle geldiği için sorgulanması mı gerekiyor? Yoksa bu rejimlerin anlayışında, destek vermek suç, ihanet ve acziyet ise bir erdem mi sayılıyor?

Kahire Havalimanı’nda yaşananlar basit bir olay değil, iktidardaki rejimin mustarip olduğu amansız bir hastalığın belirtisidir! Bu, ümmete ve inancına ihanet etmek, Filistin davasını tasfiye etmek için Amerikan-Siyonist projesine angaje olmak hastalığıdır! Bu rejimin durumu yama yapmakla ya da yalvarıp yakarmakla düzelmez! Onu düzeltecek tek bir yol vardır: Kökünden söküp atmak! Ve yerine, Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet’i kurmaktır! Hilafet, orduları Aksa’yı özgürleştirmek için sefere çıkaracak ve İslam’ın şanlı sancağını yeniden dalgalandıracaktır. Ümmetin, özellikle de gençlerin Filistin’e ulaşmanın yolunun rejimlere yalvarmaktan ya da sembolik konvoylar düzenlemekten geçmediğini bilmesi gerekir. Bilakis, Filistin’e ulaşmanın yolu, Müslüman beldelerinde, zafer veya şehadetten başkasını tanımayan İslam Devletini kurmak gibi köklü bir değişimden geçer.

Ey Kinane askerleri! Filistin’in kurtarılması sizin boynunuzun borcudur. İmandan sonra bu görevden daha önemli bir sorumluluk yoktur. Kafirlerin askeri varlığını Müslüman topraklarından çıkarmak öncelikle sizin üzerinize farzdır. İslam topraklarına saldırı olduğunda veya düşmanın Müslüman beldelerini işgal hazırlığı yaptığı bilindiğinde, düşmanı defetmek için cihat farz olur. Eğer düşman orayı ele geçirirse, cihat farzı o beldeden onlara bitişik olanlara intikal eder. Eğer onlar da güç yetiremezse, onlara bitişik olanlara intikal eder ve böylece farz bütün Müslümanları kapsayana kadar devam eder. Düşman belli bir toprağı ele geçirdiğinde, cihat, işgal altındaki o toprak halkı için nafile olur, çünkü esir hükmündedirler, ancak işgal altındaki o ülkeye komşu diğer ülkelerdeki güçlü Müslümanlara farz olmaya devam eder. Mevcut yöneticiler, işgal altındaki toprakları kurtarmak için cihadı engellediklerine göre ve vacibin kendisiyle tamamlandığı şey vacip olduğuna göre, öyleyse cihat etmek, İslam topraklarını ve İslam’ın kutsal mekanlarını kurtarmak için bu yöneticilerin ortadan kaldırılması farzdır. Bundan önce farzların tacı olan, Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet Devletinde İslam’a göre yönetmek farzdır.

Ey Kinane askerleri! Sizler, her zaman ümmetin kalkanı ve elindeki silahı oldunuz. Hadi hürriyetinizi geri alın, ümmetinizin yanına geçin! Sizi tutsak eden liderlerin zincirlerini kırın, rütbelerini, maaşlarını, makamlarını elinizin tersiyle itin. Sizi genişliği gökler ve yer kadar olan bir cennete götürecek olan kimsenin elini tutun. Zira cennet, sizin için daha faydalı ve Allah katında daha kalıcıdır. Gelin, onlarla birlikte ümmetinizin derdiyle dertlenin ve İslam’ın ve İslam devleti Raşidi Hilafet’in gölgesinde, ümmetin kaybettiği otoritesini geri alın.

وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ“Size ne oluyor da, Allah yolunda ve zavallı erkekler, kadınlar ve çocukların uğrunda savaşa çıkmıyorsunuz?” ^{[Nisa 75]}